သစ္ရြက္ေၾကြေလးရဲ႕နာမည္

(၁)
လမ္းမေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ ေလထဲမွာ တံလွ်ပ္ေတြ ယိမ္းယိမ္းလႈပ္ ေအးျမျခင္းကို စုပ္ယူ၀ါးၿမိဳခဲ့တဲ့ ေႏြေရ သစ္ရြက္ေတြဟာ ေၾကြခဲ့ၿပီ။ ေဟာ့ဒီ ေႏြေန႔ေတြမွာ ေလေျပညင္းဆိုတာကလည္း ျမားအစင္းစင္း ရင္ကိုခြင္းသလို ပူေလာင္လြန္းလွပါရဲ႕။ ေဟာ့ဒီ ေႏြညေတြမွာ ႏွစ္သိမ့္စရာ ဆိုတာကလည္း တေစၦတစ္ေကာင္ရဲ႕ အနမ္းနဲ႔ ေခ်ာ့သိပ္ခံရသလို ေခ်ာက္ျခားဆူပြက္ ပိတ္ထားတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ဟာ တဖ်တ္ဖ်တ္ ထပြင့္လို႔။

“သစ္ရြက္ေၾကြ” ...
ေလတိုးလို႔ ေၾကြသြားရတဲ့ ေလတိုးေၾကြရြက္ေလး တစ္ရြက္ပါ။ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ သူ႔နံမည္ကို ေရးထိုးလို႔။ သူ႔အကိုင္းအခက္နဲ႔ သူ႔အသက္ဟာ အခ်ိတ္အဆက္ျပတ္ေတာက္လို႔။ သူေၾကြဆင္းလာရာ လမ္းမွာ သူ႔ကံၾကမၼာဟာ ရမ္းရမ္းကားကား တိုက္ခတ္ခဲ့ပါတယ္ ... ။ သူလက္လွမ္းမမွီႏိုင္တဲ့ ဟိုး အေ၀းေကာင္းကင္မွာေတာ့ ၾကယ္ေတြဟာ တသြင္လတ္လတ္ ေတာက္ပလို႔ေပါ့။
(၃)
လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလတုန္းကေတာ့ သစ္ရြက္ေၾကြေလးဟာ ၾကယ္ေတြကို ေငးရီအားက်ခဲ့ဖူးတယ္။ ၾကယ္ေတြဆီေရာက္ေအာင္ သြားဖို႔ကိုလည္း အိပ္မက္အလီလီ မက္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူဟာ ညေတြမွာ ကမၻာေျမရဲ႕ ဆိုးသြမ္းညစ္ႏြမ္းမႈေတြကို စုပ္ယူၿပီး သူ႔ရွင္သန္မႈအတြက္ အင္အား ခ်က္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေန႔ေတြမွာေတာ့ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အေရာင္နဲ႔ ကမၻာေျမအေပၚ ေကာင္းျမတ္ သာယာျခင္းကို စီးဆင္းေစခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္း ႏွင္းမ်ားဟာ သူ႔အေပၚ တမႈန္မႈန္တဖြားဖြား ရြာသြန္းလို႔၊ သူ႔ရင္ခြင္ထက္မွာ တြဲလဲခိုေနတဲ့ ႏွင္းရည္စက္ေတြအေပၚ လေရာင္ျဖာဆင္းက်လာေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ပလင္းလက္လို႔။ သူခုန္ခ်လိုက္ရင္ပဲ သူရစ္၀ဲ တိမ္းၫႊတ္တဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္မွာ ၾကယ္တစ္စင္းအျဖစ္ ထြန္းလင္းေတာ့မယ့္အလား သူထင္ခဲ့တယ္။
(၄)
သူ႔ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ဟာ ခဏေလးသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါမွာ ဒဏ္ရာကို ဖြဲ႕ဆိုျခင္းသာ အမွန္တရားျဖစ္ေၾကာင္း ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး သင္ယူခဲ့ရတယ္။ သူ႔မ်ဳိးေစ့ဟာ မွန္ေပမယ့္ သူ႔အပင္ဟာ မသန္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔အပင္က ေသြးနဲ႔ ႀကီးျပင္းရတဲ့ သစ္ပင္ဆိုေတာ့ သူ႔အပြင့္ဟာ ေ၀ဒနာနဲ႔သာ ခ်င္းခ်င္းနီခဲ့ရပါတယ္။ ခုေတာ့ သူဟာ ေလတိုးလို႔ ေၾကြတဲ့ ေလတိုးေၾကြရြက္ေလးတစ္ရြက္အျဖစ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕လမ္းမေတြေပၚ လြင့္စင္ခဲ့ရတယ္။ ၿမိဳ႕ျပႀကီးဆိုတာကလည္း မီးေတြလင္းသေလာက္ ေမွာင္လြန္းလွပါရဲ႕။ လမ္းေတြကလည္း ေျဖာင့္တန္းသေလာက္ ေကာက္ေကြ႕၊ ေခ်ာေမြ႕သေလာက္ ၾကမ္းတမ္းလွပါရဲ႕။ သူလြင့္စင္ခဲ့ရတဲ့ သူ႔ဘ၀လမ္းရဲ႕ ရင္ခြင္မွာေတာ့ အေမွာင္ေတြသာ ဖံုးအုပ္ မိုက္မဲခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေမွာင္သလဲဆိုရင္ လကြယ္ညေပါင္း အေထာင္အေသာင္း ေပါင္းစုၿပီး ေမွာင္သလိုမ်ဳိး ေမွာင္ခဲ့ရတာပါ။
အဲဒီ အေမွာင္လမ္းမွာ ဘာမဟုတ္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကလည္း သူ႔ႏွလံုးသားကို ထိထိခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ေစတာပဲ။ အဲဒီအေမွာင္လမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ သူ႔အသက္ ဇီ၀ဟာ ေျခဖ၀ါးေတြ ေအာက္မွာ ေၾကမြေလာက္ရဲ႕။ ေဆးလိပ္မီးတစ္စ လြင့္က်လာရင္လည္း သူ႔ခႏၶာဟာ ျပာက်စြဲေလာင္ႏုိင္ရဲ႕။
အဲဒီ အေမွာင္လမ္းမွာ အမုန္းတရားမ်ား၊ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာမႈမ်ား၊ ေဖာက္ဖ်က္မႈမ်ား၊ ဒုစ႐ိုက္မ်ား၊ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈမ်ား၊ အပ်က္မ်ား၊ ယာဥ္ေတြ ကားေတြကလည္း တ၀ီ၀ီ ျဖတ္ေမာင္းသြားၾကေပါ့။ သူ႔ကိုမ်ား တိုးမိ တိုက္မိသြားမလား။ အၾကည့္ကို လႊဲဖယ္ပစ္လိုက္ရတယ္။ မျမင္ရျခင္းမွာ အလင္းတစ္စတစ္ေလ ရွိေလမလား။ ေမွ်ာ္လင့္သမွ် ေမွ်ာ္လင့္သလို မျဖစ္ခဲ့တာလည္း ဘ၀ပဲမဟုတ္လား။ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဆက္မေငးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဆက္မေငးရက္ေတာ့ပါဘူး။
(၅)
“ျပတင္းေပါက္”
ေလတိုးလို႔ေၾကြတဲ့ ေလတိုးေၾကြရြက္ေလးတစ္ရြက္
သူဟာ
အေမွာင္ဖံုးဖံုး လမ္းရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားတယ္
ယာဥ္ေတြ တ၀ီ၀ီ ျဖတ္ေမာင္းသြားၾက
သူ႔ကိုမ်ား တိုးမိတိုက္မိ
အဲဒီေနာက္ပိုင္း
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေငးေတာ့ဘူး။
~ ေအာင္ခိုင္ျမတ္
(၆)
သတိရလိုက္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့တဲ့ အရာတစ္ခု ရွိပါတယ္။
“သစ္ရြက္ေၾကြေလးရဲ႕နာမည္ ...”
သူ႔ရင္ခြင္ထက္မွာ ေရးထိုးထားတဲ့ အမည္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အမည္လား။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ အမည္လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္လား။ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္လား၊ သို႔မဟုတ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္လား။ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သတိမရခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သစ္ရြက္ေၾကြေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ တည့္တည့္မွာပဲ ေၾကြခဲ့တာလား။ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရတဲ့ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕အကြယ္ အျခားနယ္ပယ္ေတြမွာေရာ သစ္ရြက္ေတြဟာ ေၾကြခဲ့ၾကတာလား။ ကမၻာမွာ သစ္ရြက္ေၾကြေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ မ်ားျပားခဲ့ၿပီလဲ။ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေငးရက္ေတာ့တဲ့ သစ္ရြက္ေၾကြေလးရဲ႕ နာမည္ကိုသာ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားမွာ ေရးထိုးထားခ်င္ပါေတာ့တယ္ ။ ။
ဆရာေအာင္ခိုင္ျမတ္၏ “ျပတင္းေပါက္”ကဗ်ာအား ခံစားသည္။
~ မင္းစိုးရာ
ဤကဗ်ာခံစားမႈ ေဆာင္းပါးေလးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္ခန္႔က “ျမားနတ္ေမာင္”မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပ ပါရွိေသာ “ဆရာေအာင္ခိုင္ျမတ္”၏ ကဗ်ာအား ကဗ်ာဆရာ“မင္းစိုးရာ”မွ ခံစားတင္ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤေဆာင္းပါးအား “အဓိပၸါယ္ေဖာ္ျပရန္ခက္ခဲေသာ” ကဗ်ာဘေလာ့ထဲတြင္ ကဗ်ာခံစားမႈေဆာင္းပါးက႑အျဖစ္ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။
~ ေအာင္ပိုင္စိုး