အိပ္မက္ဟာ ပါရီျမိဳ ့ၾကီးဆီ ခရီးထြက္သြားခဲ့ျပီ

မ်က္နွာက်က္က ပန္ကာအိုၾကီးဟာ တ၀ီ၀ီလည္လို ့
လူေတြက ကားမွတ္တိုင္မွာ တစ္စံုတစ္ရာကို ေငးေမာေစာင့္ဆိုင္းလို ့
တိက်တဲ့ခ်ိန္းဆိုမႈတစ္ခုရဲ ့၊ေန၀င္ခ်ိန္၊ေဆးရံုအပ်က္၊
ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ဟာ လက္နွိပ္စက္ရိုက္သံေတြလို
အေမွာင္ထဲကေနမိုက္မိုက္မဲမဲထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြ
သက္တမ္းရွည္အေဆာက္အအံုေဟာင္းေတြ၊ခိုအေသေတြ
ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ရဲ ့ေအာ္သံက ညကိုလွန္ ့နွိုးသြားတယ္
အရာခပ္သိမ္းဟာ ေဆးလိပ္ေငြ ့လို ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္၊
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုး၀င္လာတဲ့ဂစ္တာသံသဲ့သဲ့က
နားစည္အေမွးပါးကို တဆစ္ဆစ္ကုတ္ဖဲ့
ေမာ္ေတာ္ကားေတြ တစ္စီးျပီးတစ္စီး၊
ေၾကြက်လာတဲ့သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြက မီးခိုးက်ိန္စာေတြလို
ျပကၡဒိန္အေဟာင္း၊ပင္လယ္အေဟာင္း၊မိုးရာသီအေဟာင္း
ရထားဟာ ကာလတရားကို တရိပ္ရိပ္ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ျပီ၊
ေလျပင္းတစ္ခ်က္အေ၀့မွာ လြင့္ထြက္သြားတဲ့ကြ်န္ေတာ့္တည္ျငိမ္မႈက
လက္ဖ်ံရိုးထဲကို ၾကမၼာဆိုးေတြ ရိုက္သြင္းထည့္လိုက္တယ္၊
မဂၢဇင္းစာမ်က္နွာေတြ၊အေပါစားမိန္းမေတြ၊ေအာင္ျမင္ေက်ာ္္ၾကားမႈေတြ
မ်က္နွာျပင္ေပၚလိမ့္ဆင္းလာတဲ့ ေခ်ာ္ရည္ပူေတြ
"နင္ အဆင္ေျပရဲ ့လား ေအာင္မ်ဳိးသန္ ့"
ညဟာ ကတၱရာလမ္းမေပၚကို လွပေသသပ္စြာထိုးဆင္းသြားတယ္
ကြ်န္ေတာ့္ တိတ္ဆိတ္မႈေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာက အနက္ေရာင္လူငယ္တစ္ေယာက္၊
ရန္ကုန္ျမိဳ ့ရဲ ့ဆိတ္ျငိမ္ေျခာက္ျခားမႈက ေၾကာက္ခမန္းလိလိ
နာရီစင္အိုၾကီး ဓာတ္တိုင္ထိပ္ဖ်ားမွာ ျငိေနခဲ့တယ္၊
"ငါ သိပ္အဆင္ေျပတာေပါ့ တည္ၾကည္ခင္
နင္သိပါတယ္၊ ငါက အလိုလိုေနရင္းကို အဆင္ေျပေနတဲ့ေကာင္"
အိပ္မက္ထဲမွာ နွင္းဆီပြင့္ေတြ ေသြးသံရဲရဲနဲ ့ပြင့္လို ့၊
ရပ္(ပ္)သီခ်င္းေတြ၊နာေရးေၾကာ္ျငာေတြ၊ေနာင္တနဲ ့မိုက္မဲမႈေတြ
ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ဒလေဟာျပိဳဆင္းလာတယ္
မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ ့
ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္ပစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာပြတ္ရွ္ကင္အေၾကာင္းကိုေတြးရင္း
နာနာက်ည္းက်ည္း ေအာ္ရယ္ပစ္မိတယ္၊
သံဆူးၾကိဳးနဲ ့တူတဲ့စရိုက္က
ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ ့ကိုယ္မိုက္လို ့ေကာင္းတုန္း၊
"ငါ ဟိုကို ဧပရယ္လဆန္းပိုင္းေလာက္ သြားျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ အခမ္းနားဆံုး က်ရံႈးခဲ့တယ္
ေရႊတိဂံုေျမာက္ဘက္မုခ္ ဓာတ္ေလွကားထဲ၊
ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္ေရးမ၀တဲ့အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ ့မခ်ဳိမခ်ဥ္အျပံဳးထဲ၊
ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္ဆံုးေတြ ့ရွိမႈက ေနာင္တရဲ ့နာနာက်င္က်င္ရႈိက္ငင္သံ
ေငြစကၠဴေတြ တစ္ရြက္ျပီးတစ္ရြက္၊
ဆီးနွင့္မိုးစက္ေတြက တဖြဲဖြဲက်ဆင္းလ်က္၊
လက္နဲ ့စမ္းၾကည့္မိလိုက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အသိစိတ္က
ေအးစက္စိုစြတ္ေနတဲ့ကတၱရာလမ္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖတ္ကူးလို ့၊
"အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစ တည္ၾကည္ခင္
က်န္းမာေရးလည္း ဂရုစိုက္ပါ"
ေသသပ္လွပစြာထြက္ခြါသြားတဲ့ေ၀းကြာျခင္းက မီးခိုးေတြ အူထြက္လာတယ္
ဟန္ေဆာင္၀တ္ဆင္ထားတဲ့ မာေက်ာျခင္းဟာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအဆံုးစီရင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ရတယ္၊
ပင့္ကူမွ်င္ေတြ၊၀ါယာၾကိဳးေတြ၊ေလထဲမွာ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ျပာမႈန္ေတြ
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရာအားလံုးဟာ မီးသျဂိဳဟ္စက္ထဲမွာ၊
မီးရထားေတြ တစ္စီးျပီၤးတစ္စီး၊
လူေတြက တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္၊
ဒီလိုနဲ ့ မာရီယာနာေခ်ာက္နက္ၾကီးဟာ
သူ ့နက္ရႈိင္းမႈသူ ျပန္လည္တိုင္းတာလို ့ေနခဲ့တယ္။

-ေန ့သစ္

လသာညေတြ၊ယိမ္းထိုးေနတဲ့ အုန္းလက္မဲမဲေတြ၊ေငြေၾကးရဲ ့အေရးပါပံုေတြ၊စိတ္တိုင္းက်
ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေတြ၊ လူငယ္ဘ၀မွာ အရာအားလံုးဟာ နူးညံ့ညင္သာစြာ လွပေနခဲ့တယ္။
ျဖစ္ခ်င္တာနဲ ့ျဖစ္ေနတာေတြ ထပ္တူမက်တဲ့ဘ၀မွာ နႈတ္ခမ္းတြန္ ့ရံုေလး ျပံဳးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္
ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို နွစ္သိမ့္ေက်နပ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ တိုးတိုးညည္းဖို ့ရန္
လံုေလာက္ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိသင့္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္က ယူဆ၏။
မလိုအပ္ေသာ စကားလံုးမ်ားကို ျပံဳးျပနႈတ္ဆက္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ထိုသူမ်ားကို
ကြ်န္ေတာ္ အရႈံးေပးလိုက္ပါသည္။ထိုနည္းျဖင့္ ၾကယ္ေတြ ျပံဳးေနေၾကာင္းကို
ကြ်န္ေတာ္ သတိျပဳမိလာခဲ့သည္။ယံုၾကည္ခ်က္နွင့္ လြတ္လပ္ခြင့္အား က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာေသာ
စကားလံုးမ်ားကို ျပတင္းတံခါးပိတ္၍ မတားဆီးေတာ့ပါ။ၾကိဳးၾကာငွက္ေတြ ပ်ံပံုက အလြန္လွပါသည္။
ဘ၀ဟာ တိုေတာင္းလွေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို ့ကို သိေစခ်င္မိ၏။

ကြ်န္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေနေသာ ျမက္ခင္းျပင္ၾကီး၏အဆံုး၌ ဘာေတြ ရွိနိုင္သလဲ။
လက္ပတ္နာရီမပတ္တတ္ေသးေသာ အေလ့အက်င့္က ကြ်န္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္လက္ေပၚမွာ
တည္ျမဲလ်က္ ရွိဆဲပင္။ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဖိနပ္ပါးပါးကိုပဲ စီးခ်င္မိသည္။လူတစ္ေယာက္ဟာ
တစ္သက္မွာ တစ္ခါေတာ့ ရူးသြပ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္က မာယာေကာ့ဖ္စကီးကို
အၾကြင္းမဲ့ ေထာက္ခံပါသည္။ေကာင္းကင္ၾကီးအား မည္သူမွ မပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာလွ်င္
ခင္ဗ်ားတို ့ လက္ခံရပါလိမ့္မည္။ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ လြတ္လပ္ျခင္းထဲ၌ ကြ်န္ေတာ္က တိုး၀င္ပ်ံသန္းသည္။
၀ူးခနဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားေသာ ဗင္ကားအျဖဴေလးကို ၾကည့္ျပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္အား
တစ္စံုတစ္ခုေသာ တိုက္ဆိုင္မႈျဖင့္ သတိရမိသည္။မီးပြိဳင့္နီသြားေသာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို
ကြ်န္ေတာ္ ရပ္လိုက္သည္။နက္(စ္)ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၏ ခါးသက္ျခင္းက ညေနခင္းကို မလႊမ္းျခံဳနိုင္ေတာ့ေပ။
ကြ်န္ေတာက္ စည္းကမ္းတက် ယံုၾကည္လြတ္လပ္ခ်င္မိသည္။အဆိုပါအတၱေၾကာင့္
မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ မထိခိုက္ေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားရပါမည္။
ကြ်န္ေတာ့္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ေတာ့ ကဗ်ာဆိုတာ တိမ္လိပ္ကင္းစင္ေသာ
ညခ်မ္းေအးေအးတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ထို ့ေနာက္ စိတ္၏ေစစားမႈေၾကာင့္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
ကြ်န္ေတာ္ ေရးဖြဲ ့မိပါသည္။လူငယ္ဘ၀ရဲ ့ဟိုင္းေ၀းလမ္းမၾကီးေပၚမွာ ထင္က်န္ခဲ့ေသာ ေျခရာမ်ားက
ဆန္းၾကယ္လွပ၏။အခြင့္ၾကံဳလွ်င္ ေခ်ေဂြဗားရား၏ အထုပတၱိကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဖတ္ခ်င္ပါေသးသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ မာနထဲမွ ထြက္က်လာေသာ မာနတရားကိုလည္း တည္တံ့ေအာင္ထိမ္းသိမ္းဖို ့ရန္
ကြ်န္ေတာ္ ေလ့က်င့္ရပါဦးမည္။ ေနာင္နွစ္မ်ားစြာ ၾကာသည့္တိုင္ နိူင္းျမစ္ဟာ အီဂ်စ္ျပည္ၾကီးထဲ၌
လွပစြာစီးဆင္းေနဦးမည္မွာ အေသအခ်ာပင္။ကြ်န္ေတာ္က ျမစ္တစ္ျမစ္ထဲတြင္ ေရနွစ္ခါခ်ဳိးခ်င္ေသာ
လူမိုက္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူမိသည္။ အခ်စ္အတြက္ အသက္ေပးရဲခဲ့ေသာ
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေတြးရင္း ကြ်န္ေတာ္ဆံပင္ေတြကို လက္နွင့္ထိုးဖြပစ္လိုက္သည္။
မ်က္လံုးေတြက ခပ္ဟဟရယ္လ်က္။
တိမ္ေတြ အေနာက္ဖက္သို ့ဦးတည္ေရြ ့လ်ားေနၾကသည္။
ျမက္ခင္းျပင္ၾကီး၏ စိမ္းလန္းမႈကိုကြ်န္ေတာ္ အျပည့္အ၀ ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။
ခင္ဗ်ားတို ့အားလံုးလည္း စိမ္းလန္းၾကပါေစ။

-ေန ့သစ္
(၁၆.၈.၂၀၁၀)