ဂၽြန္

ဘ၀အေၾကာင္းဖြဲ႔ဆိုေနရတာ
ပ်င္းဖို႔မေကာင္းလြန္းဘူးလား
တေယာဘိုးတံေလးနဲ႔တို႔ထိလိုက္ရင္
ေရာမျမိဳ႕ေဟာင္းထဲ ေရာက္ရွိသြားမယ့္စတိုင္အျပည့္နဲ႔
ဂၽြန္ေရ...
လြင့္ေနတဲ့မိုးသားထဲ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာမႈသာ
ပန္းတိုင္ဆီ အေရာက္လွမ္းမယ့္ ေျခလွမ္းေတြပဲေပါ့
အလြမ္းအေဆြးမေျပာေၾကးဆိုတဲ့ ပို႔စကတ္ေလးတစ္ေစာင္
မေပးပို႔ျဖစ္ဘဲသိမ္းဆည္းထားရေသာ လေရာင္ဟာ
အေ၀းကစာမ်က္ႏွာေတြကို ျပန္လည္ေခၚေဆာင္လာတယ္
လိုအပ္ခ်က္ကို မ်က္ရည္နဲ႔ျဖည့္မွျပည့္မယ္တဲ့လား
လမ္းမကိုမၾကည့္ဘဲ လမ္းျဖတ္ကူးေနသလို
ကိုယ့္လက္ေမာင္းေသြးကိုယ္ေဖာက္
လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ေန႔ရက္မ်ားမွာ
ကိုယ့္ေ႐ွ႕ေရာက္႐ိွေနတဲ့လမ္းဟာ
ကိုယ္သြားရမယ့္ ပန္းတိုင္ဆီေခၚေဆာင္သြားႏိုင္ပါ့မလား
ဂၽြန္ေရ...
မိုးသားေတြျပည့္လာတဲ့တစ္ေန႔
အလင္းေရာင္ဟာ
တိမ္လိုနိမ့္ဆင္းျပီး မိုးလိုရြာခ်လာမယ္လို႔ ။ ။



ေအာင္ပိုင္စိုး




Hey Jon

Haven't you felt monotonous with
composing a life-is-a-struggle drama?
Touching you with a violin's bow,

hey Jon, you have a mood
as if you would stay in Nero's blazing city_
the willingness in sailing billows

seems footsteps toward your terminus.
An eCard depicting no more romance
and the moonbeam kept, unsent

have called back pages from afar.
You can't fill your wants with tears, can you?
Sucking blood from your forearm

on the wandering days,
hey Jon, the front way can
take you into your own goal?

The lightning may lower itself like a cloud
pouring down the raindrops
in such a humid day!

Aung Paing Soe
Trns; by TS