Sunday, February 14, 2010

အလင္း

ေျပာေျပာေနရတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ အေၾကာင္းပါ
က်က္က်က္ေနရတဲ့ နားလည္ျခင္းေတးတစ္ပုဒ္ အေၾကာင္းပါ
မွတ္မွတ္ေနရတဲ့ မ်က္ရည္စက္လက္ေန႔ရက္ေလး အေၾကာင္းပါ
လြမ္းလြမ္းေနရတဲ့ ေက်းလက္ကေက်ာင္းဆရာမေလး အေၾကာင္းပါ
ေဆးသားျပယ္မွာမဟုတ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဇာတ္လမ္းပမာ
ရင္ခုန္ႏႈန္းဟာ နာရီစကၠန္႔လက္တံေတြလို မရပ္မနားေ႐ြ႕လ်ားေနတာ
သစၥာပန္းကေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း၀ါေရာ္လာတာ
တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ေနာက္ထပ္ မင္း႐ိွမေနေသာ ေျခာက္ေသြ႔ေန႔ရက္မ်ားစြာ
မ်က္လံုးကိုမိွတ္ပစ္လိုက္ရင္ ဘာကိုမွမျမင္ရေတာ့ဘူးလား
မင္းစကားသံေလး ၾကားခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရႏိုင္
မင္းမ်က္ႏွာေလးျမင္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရႏိုင္
ေ၀းကြာေနတုန္း မင္းအလွအပကို ငါ ဖြဲ႔ဆိုမတက္ျဖစ္ရတယ္
အေ၀းဆံုးေတြးလည္း အနီးအနားကိုပဲ ျပန္လည္ေရာက္႐ိွရတယ္
ကင္မရာကို တစ္ေနရာျခင္း၊တစ္ကြက္ျခင္း ေ႐ြ႕ယူေနမိတယ္
ေမ့ေလ်ာ့ထားလိုက္တယ္၊လိုက္ေရာခဲ့မိတယ္၊မႈန္၀ါးပစ္လိုက္တယ္
မင္းစိတ္နဲ႔ အလြမ္းမူးမူးေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာေလးဟာ ငါေပါ့
မင္းစိတ္နဲ႔ တေႃမ႔ေႃမ႔ေဆြးေနတဲ့ သစ္ကိုင္းေႃခာက္ေလးဟာ ငါေပါ့
ငါ့အေသြးအသား၊ ငါ့အသက္ဓာတ္၊ ငါ့ယံုၾကည္ခ်က္အဆက္ဆက္
အဓိပၸါယ္မပါပဲ ေလးနက္တဲ့စကားေျပာမိတယ္
“မင္းကိုငါခ်စ္တယ္” ဘယ္ေလာက္႐ိုးရွင္းတဲ့စကားလံုးလည္း
သင္႐ိုးညြန္းတမ္းထဲ ျဖည့္စြက္လိုက္ပါတယ္။ ။


ေအာင္ပိုင္စိုး

No comments: