Thursday, December 3, 2009

ျပန္လည္ေရာက္ရွိမလာႏိုင္ေတာ႔ေသာ…..

ညေနက ကမၻာတစ္ဖက္ဆီသို႔ ထြက္ခြါေတာ႔မည္။ အေဝးမွ ပဲ႔တင္ျပန္လာေသာ အလြမ္းမ်ားသည္ ရင္ကို လာထိမွန္ေသာအခါ ပြင္႔ဖတ္ပြင္႔ခ်ပ္ေတြအျဖစ္ တစ္လႊာခ်င္းပဲဲ့ေၾကြက်လို႔လာသည္။ ငွက္ေတြ အိပ္တန္းျပန္ၾကေတာ႔မွာလား။ ျပန္စရာအိမ္မရွိေသာ တိမ္စိုင္အစအနေတြကေရာ ဘယ္ဆီဘယ္ပံု ခရီးဆက္ၾကဦးမည္လဲ။ စိတ္မွတ္မဲ႔စြာ ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၾကည္႔မိေတာ႔ တမ္းတစိတ္က မီးေတာက္မီးလွ်ံလို ရင္ကို ပူျပင္းစြာ လာဟပ္ေလသည္။ အတူတူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဘူးေသာ ေန႔စြဲမ်ား၊ တစ္ေယာက္ဒဏ္ရာကို တစ္ေယာက္ ေသြးတိတ္ႏွစ္သိမ္႔ခဲ႔ေသာ ေန႔စြဲမ်ား၊ ျမစ္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလျပည္ႏုႏု၊ ညေနေနေရာင္၊ ဟိုတစ္ပြင္႔သည္တစ္ပြင္႔ လင္းလာေသာ နီယြန္မီးမ်ား ၊ ျပီးေတာ႔ အတူတူျဖတ္သန္းခဲ႔ေသာ ျမိဳ႕ ျပရဲ႕ လမ္းမမ်ား ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ လမ္းေဘးကေဖးဆိုင္အိုအိုေလးထဲက ညေနသည္ အခ်စ္ဖြဲ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ႏူးညံ႔သိမ္ေမြ႔စြာ လွပလို႔ေနခဲ႔သည္။ အခု…အခုက်ေတာ႔ေရာ။ အာရုံက ရုတ္ခ်ည္းမြန္းက်ပ္လာေတာ႔ စိတ္မွတ္မဲ႔စြာ လက္က စီးကရက္ဘူးဆီလွမ္းမိျပန္သည္။ ျပီးေတာ႔ ဘဝဆိုတာ အခိုးအေငြ႔ဆန္ဆန္ပဲ ဆိုတာကိုလည္း ဖ်တ္ကနဲ သတိထားမိျပန္သည္။ တကယ္ေတာ႔ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မေရရာေသာ တံခါးတစ္ခ်ပ္သာျဖစ္ျပီး ဘဝဆိုတာကလည္း မေသခ်ာမေရရာမႈေတြနဲ႔ မြန္းက်ပ္ေလးလံေနရတဲ႔ အစိုင္အခဲတစ္ခုပဲမဟုတ္လား။


စီးကရက္မီးခိုးေငြ႔ေတြက ေလမွာ ယိမ္းႏြဲ႔လြင္႔ျဖာလို႔ေနသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဒီလိုပဲ အဓိပါၸယ္မဲ႔စြာ ရွဴရွဳိက္ေနရတဲ႔ ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြအေၾကာင္းဆီ စိတ္ေရာက္သြားမိျပန္သည္။ တစ္လိပ္ျပီး တစ္လိပ္ မီးကူးဖြာရွိဳက္ေနခဲ႔ေသာ မီးခိုးေငြ႔ေတြၾကားမွာ ဘဝထဲက အရာရာသည္လည္း ေဝဝါးလို႔ေနခဲ႔သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ ဘဝရဲ႕ လမ္းေတြကအစေပါ႔….။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အသက္ ေတြ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ၾကီးလာခဲ႔သည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘဝရဲ႕ လမ္းေတြ တျဖည္းျဖည္း ေကြ႔ေကာက္ၾကမ္းတမ္းလာခဲ႔သည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြမွာ တသီးတျခား ေငါထြက္လာခဲ႔သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ၾကည္႔တဲ႔အၾကည္႔ေတြကို၌က သူစိမ္းဆန္ဆန္။ သူစိမ္းသက္သက္။ အရာရာသည္ အစကတည္းက စနစ္တက် မွားယြင္းေနခဲ႔ေၾကာင္း အခ်ိန္ေတြအေတာ္ၾကာမွ သိရွိခဲ႔ရသည္ပဲ။


အေဝးဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္ရင္ မပီဝိုးဝါး မႈန္ျပာျပာရီေသာ ညေနျမဴခိုးျပာျပာေတြကုိ ေငးရီလွမ္းျမင္ေနရသည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ခပ္တိုးတိုးဆိုခ်င္သည္။ နံရံကို ေက်ာမွီျပီး ခဏျဖစ္ျဖစ္ ျငိ္မ္သက္ေနခ်င္သည္။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္းစကားမေျပာဘဲ တံခါးေတြအားလံုးပိတ္ျပီး အခန္းရဲ႕ ေထာင္႔က်ဥ္းက်ဥ္းတစ္ခုထဲမွာ ထိုင္ေနခ်င္သည္။ မေတြးခ်င္ေသာ ဘဝ၏အေၾကာင္းမ်ားကို ေတြးမိျပန္ေတာ႔ ဘဝထဲက အရာရာသည္ ခါးသီးေလးလံစြာ အာရုံေပၚ ျပိဳပိက်လာျပန္သည္။ ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမွ တာဝန္မေက်ခဲ႔ေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈမ်ားသည္ ညေနရီဆည္းဆာတြင္ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္မ်ားလို ခါးသီးေတာက္ပေနခဲ႔ေလသည္။


အိပ္တန္းျပန္ငွက္ေတြႏွင္႔ ညေနသည္ ၾကည္႔ေနရင္းကပင္ တျဖည္းျဖည္း ရင္႔အိုေဟာင္းႏြမ္းလာသည္။ တစ္စတစ္စႏွင္႔ အျဖဴအမည္းရုပ္ရွင္ပိုဆန္လာေလသည္။ အေမွာင္ရိပ္ရိပ္ေနာက္ခံတြင္ ေရြ႕ လ်ားေနေသာ ကားမ်ား၊ လူမ်ား ႏွင္႔အရာရာသည္ အာရုံတြင္ ေလဟာနယ္တစ္ခုႏွယ္ ပကတိအတိုင္း ပြင္႔ထြက္ေနသည္။ ေခတ္ေပၚအာရုံခံစားမႈ တစ္စံုတစ္ရာမပါဝင္ေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို အရာရာသည္ အသက္ဓာတ္ကင္းမဲ႔လို႔ ေနသည္။ ေလေျပတစ္ခ်က္ေဝ႔ကနဲတိုက္ခတ္လာေသာအခါ ဆံပင္ေတြ လြင္႔ဖြာသြားျပန္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အမႈိက္တစ္စလို ေလႏွင္ရာဆီသို႔သာ လြင္႔ပါသြားခ်င္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သစ္ေၾကြရြက္ေတြလိုမ်ိဳး ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ႔ ေျမျပင္ကို ရင္ဘတ္နဲ႔ ပြတ္တိုက္ျပီး ဟိုးအေဝးဆံုးအထိ ေျပးလႊားသြားလိုက္ခ်င္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အရာရာကို အျပီးအပိုင္ ေမ႔ေလ်ာ႔ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ….ျဖစ္ႏိုင္ရင္….။


ဒီလိုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ျမစ္ျပင္ေပၚမွာ ညေနသည္ အနီေရာင္ခပ္မ်ားမ်ားအလင္းစေတြႏွင္႔ အရင္အခါမ်ားလိုပင္ ရွိေနလိမ္႔ဦးမည္ ထင္သည္။ ညေနေနေရာင္သဲ႔သဲ႔ေအာက္မွာ ေလွသမၺန္ေတြ ၊ စက္တပ္ေလွငယ္အေသးစားမ်ားသည္လည္း ရည္ရြယ္ရာဆီ ဦးတည္ခုတ္ေမာင္းေနၾကဦးမည္။ ျမစ္၏ ဆည္းလည္းေလျပည္သည္လည္း ညင္းညင္းသြဲ႔သြဲ႔ လြင္႔ခတ္ေနလိမ္႔ဦးမည္။ ျမစ္၏ ဟိုးတစ္ဖက္ကမ္းဆီမွာလည္း သစ္ျမစိမ္းရိပ္တို႔က ယိမ္းႏြဲ႔လႈပ္ရွားေနၾကဦးမည္။ အရာရာဟာ အရင္အတိုင္း မေျပာင္းမလဲပဲ ရွိလိမ္႔ဦးမည္ဟု စိတ္ကယံုၾကည္သည္။ ဒါဆို…. သူမ….သူမတစ္ေယာက္ကေရာ။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ရင္သည္ လႈိုက္ကနဲ ခုန္လႈပ္သြားသည္။ လစ္ဟာဆံုးရႈံးမႈသည္ အမည္နာမ ေဖာ္ျပရန္ခက္ခဲေသာ ေဝဒနာတစ္ခုလို။ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ပြင္႔အံက်လာေသာ အနာေဟာင္းတစ္ခုလို။ မ်က္ဝန္းအစံုကို မွိတ္ထားေသာ္လည္း အတိတ္က ဘယ္ေသာအခါမွ အျပီးသတ္သြားမွာ မဟုတ္သည္႔ အခန္းဆက္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္လို အာရုံမွာ ထင္ဟပ္လာေလသည္။ စို႔တက္လာေသာ မ်က္ရည္စတို႔ကို တစ္ပါးေသာသူတို႔ မျမင္ဖို႔ရာ မ်က္ေတာင္ကို တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္မိသည္။ အတန္ငယ္ေညာင္းညာေနေသာ ကိုယ္ကာယကို အေနအထားအနည္းငယ္ျပင္မိသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ဖြင္႔ထားေသာ သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စကို လိုက္ဆိုမိေတာ႔ အာရံုက နည္းနည္းေတာ႔ေပါ႔ပါးသြားျပန္သည္။ လက္ထဲက ကုန္ခါနီးစီးကရက္တိုကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေတာက္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ သြားစမ္းပါကြာ…ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုလည္း လက္ထဲက စီးကရက္တိုလို ခပ္ျပင္းျပင္းေတာက္ထုတ္လိုက္…ျပီးေတာ႔ ေခြးမတစ္ေကာင္ေလာက္မွ သစၥာမရွိတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုလည္း ဘဝထဲက၊ အာရုံခံစားမႈနံရံ ေလးဖက္ေလးတန္ထဲက ခပ္ျပင္းျပင္းသာ ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္….ဒါဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။


တကယ္တမ္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔အခါတိုင္း ဘဝမွာ ခံႏိုင္ရည္ေတာ္ေတာ္ေလးကို နည္းပါးခဲ႔သည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ဦးေဆြးဆံျမည္႔ေစာင္႔သိရုိေသခဲ႔ေသာ ေန႔စြဲမ်ားသည္ သစၥာမဲ႔မႈလက္အစံုျဖင္႔ မေမွ်ာ္လင္႔စြာ ျဖတ္ရိုက္ခံခဲ႔ရေသာအခါ ကစဥ္႔ကလ်ား လဲျပိဳလြင္႔စင္က်ခဲ႔ရေလသည္။ အဲဒီတုန္းက ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ဘယ္ေတာ႔မွ ေျခာက္ေသြ႕ သြားမွာ မဟုတ္ေတာ႔ေသာ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ ရွိေနခဲ႔သည္။ အဲဒီတုန္းက သစၥာတရားရဲ႕ လက္ဖ်ံမွာ ဘယ္ေတာ႔မွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ေသာ သူမရဲ႕ အမည္နာမေလးရွိေနခဲ႔သည္။ သံသရာအဆက္ဆက္ ဘယ္လိုဝဋ္ေၾကြးမ်ိဳးနဲ႔မွ ေပးဆပ္ျငိမ္းသတ္လို႔ မရႏိုင္ေတာ႔ေသာ ပရိေဒဝမီးလွ်ံတို႔သည္ ရင္တစ္ခုလံုးမဆန္႔ေအာင္ ေလာင္ကြ်မ္းလို႔ေနခဲ႔သည္။ ရည္စူး၍ ေရးခဲ႔ဘူးေသာ ကဗ်ာစာသားတို႔သည္ အာရုံခံစားမႈ မွန္နံရံမ်ားကို ဆပ္ျပာပူေပါင္းေတြလို တစ္ျခြမ္းျခြမ္း ယိမ္းယိုင္ျပိဳကြဲသြားေစခဲ႔သည္။ ေမွ်ာ္လင္႔တမ္းမက္ခဲ႔ေသာ အိပ္မက္တို႔သည္ အိပ္စက္မေပ်ာ္ႏိုင္ ရွည္လ်ားေသာ ညမ်ား၏ အေၾကးခံြတို႔ကို ေဖာက္ျပီး ေခ်ာ္ရည္ပူေတြလို ယိုစီးစိမ္႔က်လာခဲ႔သည္။ ထားလိုက္၊ ထားလိုက္စမ္းပါကြာ။ အတိတ္ဆီမွာ ပိိတ္မိေနေသာ မသိစိတ္သည္ က်ားနာတစ္ေကာင္လို ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ စိတ္အာရံုတစ္ခုလံုး ကိုင္ရိုက္ခံထားရသလို နာက်င္ေနသည္။ ရုတ္တရက္ အာရံုအဆက္အစပ္က ေရးလက္စ ကဗ်ာစာသားေတြဆီ ဖ်တ္ကနဲ ေရာက္ရွိသြားျပန္သည္။ ညေန၏ မ်က္လံုးအေသေတြဆီ ေငးရီရင္း ေသြးသားတစ္ခုလံုး ဆူပြက္ပူေလာင္လာျပန္သည္။ ဘယ္လိုစာသားတစ္စံုတစ္ရာႏွင္႔မွ အဓိပါၸယ္ေဖာ္ျပရန္ မလြယ္ကူေသာ အထီးက်န္စိတ္ကို အျခားေသာတစ္ဖက္မွေန၍ ျပန္ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ ျပီးေတာ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲက ထစ္အေနေသာ စာသားတစ္ေၾကာင္းလို စိတ္ဓာတ္ျဖင္႔ အရာရာကို အားတင္းရင္ဆိုင္မိျပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ…။


ေနဝင္ေတာ႔မည္။ ဆည္းဆာရဲ႕ ေျခသံသဲ႔သဲ႔က အေမွာင္မွာ ပိုက်ယ္လာသလို ခံစားရသည္။ ေလျပည္က ပိုျပီးေတာ႔ေအးစက္လာသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ပိုျပီး သူစိမ္းဆန္လာသည္။ အေမွာင္မွာ မျမင္ႏိုင္ေသာအေမွာင္ေတြ ေရာေထြးေနသည္။ မျမင္ရေသာ လမ္းေတြက ၾကမ္းတမ္းမႈေတြႏွင္႔ ေရာျပြန္းရႈပ္ေထြးေနသည္။ အေမွာင္မွာ ျပာႏွမ္းေနေသာေဝဒနာသည္ မျမင္ရေသာ နံရံေတြကို ရိုက္ခတ္ျပီး ပဲ႔တင္ထပ္ေနေလသည္။ ။

ဘုန္းေနသြန္း

၅၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၀၉။

ည ၇ နာရီ၊ ၅၁ မိနစ္။

No comments: