ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ ကုန္ၿပီ...ေအးမိစံ

ကၽြန္မ ျပန္လာခဲ့မယ္ေျပာၿပီး
သူေရာက္မလာေတာ့
ငါအရမ္းစိတ္ပူေနတယ္ကြာ...
မူလတန္းေက်ာင္းေလးနဲ႔ ကေလးေတြက
ညိႈးငယ္စြာျဖင့္
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေလးကို ရပ္ေစာင့္ေနၾကေလရဲ႕..

ေဟ့ေရာင္
နာဂစ္ဆိုတာ
အစြန္းေရာက္ အနက္ေရာင္ကုန္သည္ႀကီးတစ္ဦးဘဲ
မင့္ေကာင္မေလး ေဌးယဥ္လည္းပါသြားတယ္
ငါ့ေက်ာင္းဆရာမေလးနဲ႔ သူ႔ညီမ၀မ္းကြဲေလးလည္း
လိုက္ပါသြားတယ္
ငါတို႔ အေဒၚ၊အစ္မ၊ညီေလးေတြနဲ႔
သူငယ္ခ်င္း-အသိမိတ္ေဆြေတြကိုလည္း
အဲဒီ ကုန္သည္ႀကီးက
တသီႀကီး ဆြဲေခၚသြားေလရဲ႕...

ေက်ာ္သူ
ငါတို႔ရဲ႕ အိမ္ေခါင္းရင္းက
ကုကၠိဳပင္ပ်ိဳေလးေရာ လဲသြားေသးလား
အခု ငါ့ရဲ႕ဆံပင္ေတြကေန
မီးခိုးေတြ အရမ္းထြက္ေနတယ္
သူသိထားတဲ့ေက်းဇူးတရားေတြက
သူပ်ံသန္းမယ့္ အေတာင္ပံေတြကို
ေရဆြတ္ေပးလိုက္တာေလ
သူေျပာေျပာေနတဲ့
ငါ့ရဲ႕ ရည္းစားဦးဟာသူျဖစ္ၿပီး
သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်စ္က ငါဆိုတာေလ
စိတ္ခ်၊ နင့္ကိုငါဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါဘူး... ေအးမိစံ...
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး...

ေႏြးေႏြး ဘာေလးေမြးတယ္ဆိုတာလဲ
သူမသိသြား႐ွာဘူး
(သူျပန္လာမယ္ေပါ့)
ေခါင္းတလားနဲ႔တူတဲ႔ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ထဲ မဆင္းမီ
ငါးရက္ အလိုေလာက္က
ဖုန္းထဲမွာ ေျပာသြားတဲ့
ငါ့ကို ေျပာစရာစကားေတြ႐ိွေသးတယ္ဆိုတာ
ဘာလည္းမသိဘူးကြာ
၀ဋ္ေၾကြးေျပဘုရားဆီ
ငါ ေနာက္တစ္ေခါက္သြားေတာ့လည္း
ေနညိဳခ်ိန္အထိ သူေရာက္မလာခဲ့ဘူးေလ
ငါ့ရဲ႕တစ္သက္
အဲဒီ ဘုရားေျမဟာ
ဘ၀ရဲ႕ လြမ္းစရာ့အေကာင္းဆံုး ဇံုေပပဲ
သူ႕အေပၚထားတဲ့ ငါ့၏ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္
သူမတစ္ေယာက္ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ...
............................................လားပါေစ...

ပိေတာက္ေတြ တစ္ေၾကာ့ျပန္ပြင့္လို႔
'ဆရာမေလးေကာ' လို႔ေမးလာခဲ့ရင္
ငါဘယ္လို ျပန္ေျဖရမလဲ... ေက်ာ္သူ
ငါ အရမ္းလြမ္းတယ္ကြာ...

လာမယ့္ ေဆာင္းဦးေပါက္
ေကာက္ရိတ္သိမ္းပြဲေတာ္ အၿပီး
တို႕ႏွစ္ဦးမဂၤလာပြဲကို
သူတစ္ကယ္ မတက္ေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့...
................မတက္ေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့...

ဒါ၀င္ကို သတိရရင္ေတာင္
၀က္စမင္စတာ ဘုရားေက်ာင္းထဲက
သူ႕အုတ္ဂူဆီသြားလို႔ရတယ္
ေမာ္ဒယ္ 'အန္နာနစ္ကိုလ္စမစ္' ကို လြမ္းတဲ့အခါလည္း
ဘဟားမားကၽြန္းေပၚက
သူမရဲ႕ အုတ္ဂူေလးဆီသြားလို႔ရတယ္
အခု သူ႔ကို ငါလြမ္းေနၿပီေလ
ဘယ္မလဲ... သူမရဲ႕အုတ္ဂူ...
ဘယ္မလဲ... သူမရဲ႕အ႐ိုးအိုး...
ငါမတရားမေျပာပါဘူး
တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿပီးမွသာ
႐ိွတ္စပီးယားျပဇာတ္ထဲက
ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးက
ဒုတိယ ကံအဆိုးဆံုးပါ
ေက်ာ္သူ...
ပြတ္႐ွကင္ေတာ့
ေနာက္ထပ္ ေသနတ္မွန္ခံရျပန္ၿပီ... ။ ။
သူရနီ
၂၀၀၉၊မေဟသီ

သည္ကဗ်ာေလးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စာသားတစ္ခ်ိဳ႕...

အဓိပၸါယ္႐ိွေနတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဇာတ္နာေအာင္ဖန္တီးခံထားရတဲ့ ကံၾကမၼာဆိုးရဲ႕ ဇာတ္၀င္ခန္း
ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္သူ၊ အဲဒီခ်စ္သူရဲ႕ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ မွတ္တမ္းဆိုရင္
လည္းမမွားပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ မ်က္ရည္ကို စကားလံုးနဲ႔ပီျပင္စြာ ေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ အႏုပညာ႐ွင္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕
အမွန္တစ္ကယ္ အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံလိုက္ရေအာင္ပါလား။သည္ကဗ်ာေလးကို တုန္ယင္လိႈက္လွဲစြာနဲ႔ ႐ြတ္ဖတ္မိပါရဲ႕။အဲဒီ ကဗ်ာေလးကို ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ သည္ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေလးထက္ကို လႊတ္တင္မိပါရဲ႕။သည္ကဗ်ာေလးနဲ႔ထပ္တူထပ္မွ် ကဗ်ာဆရာေလးနည္းတူ
ကၽြန္ေတာ္တို႔နာက်င္ခံစားမိေၾကာင္း စကားဆိုခဲ့ခ်င္ပါတယ္။